Krasse Jo Sieben, de man van het eerste uur van Hope Home, toog kortgeleden in zijn 81e levensjaar en helemaal in zijn eentje naar het verre India om zich met zijn eigen ogen te overtuigen van het wel en wee van “zijn” kinderen en hun huisvesting. Bijna de hele maand maart was hij daar te gast en hij zat er bepaald niet stil. Op 14 april had een afvaardiging van het bestuur van SHPI het genoegen om het mondelinge verslag van Jo aan te horen.
Gewapend met een lijst van vooraf bepaalde aandachtspunten besteedde hij in en om Hope Home aandacht aan de brandveiligheid. Dat beperkte hij niet tot alleen maar brandpreventiemiddelen, maar hij stelde ook een brandbeveiligingsteam samen en kende hij aan alle teamleden taken toe, die bij een calamiteit meteen uitgevoerd kunnen worden. En Jo zou Jo niet zijn als hij met dat team ook een aantal oefeningen heeft gedaan.
Ook heeft hij zich ingezet om de woonomgeving van de kinderen vriendelijker te houden. Bij een inspectie van de gouverment werd gevraagd om een hoge afrastering op de buitenmuren te plaatsen. Hierdoor zou het meer op een gevangenis gaan lijken. Hij heeft de proef op de som genomen om gewoon de poorten open te zetten en verheugd werd geconstateerd dat niemand van de bewoners ook maar de neiging had om weg te lopen. Misschien hoeven die hoge hekken in de toekomst niet geplaatst te worden. Afgezien van de hoge kosten vinden wij dit ook niet noodzakelijk. Wordt vervolgd….
Tijdens de komende vakantie hebben de kinderen zelfs gevraagd of ze in Hope Home mogen blijven om niet terug naar de sloppenwijk te moeten gaan. Dit zijn allemaal naweeën van de coronaperiode. Het besef van dagelijkse eten, drinken, studiemogelijkheden en sporten maakt de kinderen gelukken en dat stralen ze ook uit.
Verder heeft Jo zich beziggehouden met o.a. het verhelpen van (dak)lekkages (in o.a. het meisjesblok), met het onderhoud van de sport- en speelplaats en met plannen om schade te voorkomen door overstromingen na de steeds talrijker wordende stortbuien.
In een pril stadium verkeren zijn plannen voor het monteren van zonnepanelen op de daken van de gebouwen om de daaruit verkregen financiële rendementen ten goede te laten komen aan studiefondsen voor de kinderen.
Last but not least was Jo er vooral om de kinderen weer te zien en een indruk te krijgen van hun levensgeluk. Daarvoor had hij een enquêtelijst opgesteld. Na een aarzelend begin -de kinderen antwoordden maar mondjesmaat- gingen ze helemaal los nadat er ondersteuning kwam van Shivani (een van de grotere meisjes) als tolk. In die vragenlijst kwamen ook de thema’s als pesten en grensoverschrijdend gedrag aan de orde, pittig dus. De conclusie was dat de kinderen goed in hun vel zitten en tevreden en gelukkig zijn.
Missie geslaagd dus voor Jo, hij kijkt voldaan en tevreden terug op zijn reis. Voor Jo heeft deze reis veel meer waarde gehad dan de laatste zin doet bevatten. Bijna 20 jaar na zijn eerste ontmoeting met Manju is er heel veel gebeurd dankzij jullie sponsoring en steun. Het is meer dan een project voor Jo, het is familie en heeft voor velen een toekomst gebracht. Een emotionele rollercoaster die nog volop in beweging is. Jo, Chapeau! Namens ons allen.