Na terugkeer van mijn reis vernam ik van Manju en Lawrence de teleurstellende beslissing en uitslag van de overheid, de jongens moeten Hope Home uiterlijk 11 november verlaten.
Om duidelijkheid te scheppen ga ik nu eerst terug naar 2010, de opening van Hope Home. Medio 2010 werd kindertehuis Hope Home officieel geopend. De periodieke controles werden door het district hoofd Welfare en medewerkers uitgevoerd. In 2015 werd Hope Home officieel geregistreerd door de Indiase overheid.
Men was tijdens de periodieke controles tevreden zoals alles was geregeld maar natuurlijk waren er ook opmerkingen en/of wensen bijvoorbeeld:
- Hekwerk plaatsen bovenop de twee meter hoge stenen ommuring over de gehele lengte +/- 1000meter. Werd in overleg, ook gezien de kosten, niet gehonoreerd;
- Jongens en meisjes mochten niet samen sporten, dit werd ondanks de hoge kosten gehonoreerd. Hiervoor werd een nieuwe sportplaats aangelegd met afzonderlijke sportveldjes voor voet-en basketbal, tennis-en badminton, volley- en handbal en kleintjes speelplaats;
- Als meisjes sporten moeten de jongens binnen huiswerk maken en omgekeerd, werd ook gehonoreerd;
- Jongens en meisjes mogen niet samen als groep wandelen, werd ook gehonoreerd;
- Jongens en meisjes mogen niet samen maaltijden nuttigen, werd gehonoreerd. In het jongensblok werd een aparte eetzaal ingericht;
Medio 2020 werd de regelgeving voor kindertehuizen door de Indiase overheid aangescherpt. Voor Hope Home was de meest ingrijpende en pijnlijke verandering dat jongens en meisjes samen op één locatie niet meer is toegestaan. Dat betekent dat de jongens Hope Home moeten verlaten en naar een andere locatie moeten. Verder moet ook de naam van het kindertehuis veranderd worden in Child Care Institute, afgekort CCI.
Er werd naarstig gezocht naar hoe nu verder. In samenspraak met medewerkers van Welfare werd gezocht naar wat kunnen wij nog doen en er volgde verschillende suggesties waarvan 2 misschien tot een kans van slagen zouden kunnen leiden:
- Op het speelplein tussen de twee woonblokken en voor de eetzaal hoge muur plaatsen zodat de twee woonblokken met eigen ingangen afzonderlijke locaties zouden worden;
- De uitloop balkons aan voorzijde naar achter verplaatsen met ook hier twee afzonderlijke ingangen. Beide suggesties werden gezien de hoge kosten verworpen en daarbij nog belangrijker de grote onzekerheid of de centrale overheid deze aanpassingen wel zou accepteren.
Ik denk dat na het gesprek over de muur plaatsen tussen jongens en meisjesblok en voor eetzaal met medewerkers van district welfare tussen jongens en meisjesblok en voor eetzaal bij Manju een lampje is gaan branden en ze gedacht heeft “wie niet waagt die niet wint” en dat zij toen besloot als afscheiding tussen het meisjesblok en jongens blok en eetzaal een drie meter hoog draadhekwerk te plaatsen met ook twee aparte ingangen.
Voor haar was dat dan de laatste kans om samen, jongens en meisjes, als een grote familie bij elkaar te houden.
Na weer een aantal weken wachten werd op 15 oktober de controle dag kenbaar gemaakt, te weten 17 oktober, en de spanning steeg ten top voor Manju en alle direct betrokkenen. Ik zelf was in Nepal.
De uiteindelijk beslissing van de district manager was, na een nogal heftige discussie tussen district manager Welfare met enkele van zijn medewerkers “rules are rules, en dat betekende dat alle jongens op uiterlijk 11 november Hope Home moeten verlaten.
De schok was dan ook voor iedereen ontzettend toen deze beslissende uitspraak bekend werd en zo werd 17 oktober 2023 de zwartste dag in de geschiedenis van Hope Home. Van groot tot klein voor iedereen en bijzonder voor Manju was de klap niet direct te verwerken en er vloeide dan ook vele tranen.
Cild Care Instituut Hope Home krijgt nu wel, ervan uitgaande dat de jongens op uiterlijk 12 november de Hope Home locatie verlaten, op termijn, voor de komende 5 jaren het officiële overheidsregistratie certificaat voor de meisjes.
Maar een paar uur later sprak Manju alle betrokkene, en weer met goede moed, dat er nu in eerste instantie voor een oplossing voor de jongens gezorgd moet worden.
En dat betekent voor Manju zoeken naar een nieuwe huisvesting voor de jongens en daarnaast contact opnemen met alle ouders en/ of familie van de jongens die Hope Home moeten verlaten. Deze zijn tot nu toe met goedkeuring van het ouderlijk gezag officieel overgedragen aan Hope Home en zo ook geregistreerd bij de overheid als inwoners van Hope Home. De ouders moeten nu beslissen of zij het ouderlijk gezag weer terugnemen of opnieuw overdragen aan Hope Home.
Na dat Manju tijdens twee gesprekken met de ouders, en in bijzijn van de betreffende jongens, uitleg heeft gegeven over de huidige situatie en de twee mogelijkheden die er zijn, te weten:
- Kinderen terug naar ouderlijk gezag ouders (of familie) met de garantie dat voor dit schooljaar alle schoolkosten, busvervoer naar school als ook de kosten van voeding medische hulp enzovoort door Hope Home betaald zullen worden.
- Dat Hope Home een ruim woonhuis zal huren waar de 16 jongens kunnen worden gehuisvest en dezelfde verzorging blijven krijgen zoals ook de meisjes in Hope Home krijgen.
De volgende dag hebben alle ouders inclusief de jongens unaniem gekozen voor mogelijkheid twee.
Ik kan nu al het goede nieuws mededelen dat een nieuw onderkomen op 150 meter afstand van Hope Home voor de 16 jongens is gevonden. Men is nu druk bezig is met de verhuizing en inrichting zodat de jongens er vanaf a.s. maandag 20 november kunnen
Op 10 en 11 November waren naast Manju en medewerkers van AKS ook alle ouders en de jongens aanwezig bij de verdere officiële afhandeling met en door de overheid. Dat betekende dat alle ouders en jongens verschillende documenten moesten ondertekenen en zo werden de jongens officieel uitgeschreven bij Hope Home en terug geplaatst onder het ouderlijk gezag.
Zondag 12 november is Diwali (feest van het licht) hier in India het belangrijkste feest van het jaar voor de hindoes. Het feest duurt 5 dagen en is een beetje vergelijkbaar met kerstmis. Tijdens deze dagen word je vol gestopt met zoetigheid, zijn de huizen versiert met heel veel lichtjes en het vuurwerk knalt dag en nacht. In de huizen zie je vele rode aardewerk kuipjes welke gevuld zijn met olie en al brandend gezellig licht geven.
19 november starten de scholen weer met les geven en komen de meisjes weer naar Hope Home en de jongens gaan naar hun nieuw home, noem het voorlopig hope home 2.
Dinsdag 21 november ben ik voor verschillende dagen in Hope Home om in de eerste plaats het nieuwe jongens huis te bezoeken en om dit bericht af te maken. Ik word hier hartelijk ontvangen. In de middag ga ik wandelen en maak ook een foto van het nieuwe home 2 van de jongens. Rond 19 uur ga ik samen met twee hope home koks, zij verzorgen alle maaltijden, het avondmaal brengen naar home twee.
De maaltijd is verpakt in een cilindervormige lunch carrier waarin vier blikjes met deksels en gevuld met verschillend voedsel soorten. De ontvangst is hartelijk en er heerst een goede stemming. Alle carriers worden op tafel gezet, de koks vertrekken en en ik krijg eerst een rondleiding door het gehele huis.
Het huis bestaat uit grote entree die is ingericht als eetzaal, kamer met tv-kamer, drie slaapvertrekken met stapelbedden en in de voormalige keuken slaapt de begeleider mister Handry.
Alles ziet er netjes en verzorgt uit. De jongens zijn enthousiast met hun nieuw verblijf. Verder zijn er twee toiletten waarvan één met douche en een veranda met tafels en banken. Als ik opmerk dat de ruimte hier wel erg krapjes is krijg ik direct protesten. No nanu Jo it is ok, it is nice here.
De trap waar gaat die naar toe? We gaan naar boven en komen op het plat dak, hier is het niet geschikt voor voetballen zeg ik tegen de toekomstige voetballer Aditya. De ruimte is net groot genoeg voor gezamenlijke fitness en/of krachttraining en 100 meter hier vandaan kunnen wij bij de tempel voetballen.
Ja ze komen echt tevreden over en ben beetje blij dat te weten. Mijn eerste gedachte was dat het verschil met hope home te groot zou zijn maar dat is gelukkig niet zo. De meeste van de jongens hebben het van thuis uit veel slechter gekend en rekening houden met hun week vakantie thuis is dit nieuwe tehuis ook al een aanzienlijke verbetering.
Daarna trap af handen wassen en aanschuiven aan tafel, container openschroeven en de 4 blikjes open maken en het eten stelde zeker niet teleur nee het was voortreffelijk. Na nog wat gezellig bijkletsen vraag ik hun hoe ze de dreigende situatie van jongens moeten uit Hope Home hebben ondergaan en daar kwam weinig reactie op alleen wat gemompel. Hierna stel ik voor om samen in het kort te maken en dat bericht heb ik gister ontvangen.
Na een warm afscheid bracht Handry mij terug naar Hope Home en dat was ook echt nodig want ik was stijf van de kou.
Hier aangekomen voel ik me toch een beetje klote en besluit ondanks de koude toch nog niet in bed te gaan. Met een deken over mijn knieën en nog een dik winterjack ga maar wat foto’s selecteren welke ik nodig heb om dit bericht vrijdag of zaterdag af te maken. Tijdens het zoeken kom ik ook bij de foto’s tijdens de zwartste dag in de geschiedenis van Hope Home en mijn stemming zakt nog lager dan de temperatuur.
Na een uurtje piekeren en werken zie ik het niet meer zitten en duik in bed. In bed kan ik niet in slaap komen want er tolt van alles door mijn hoofd. Ik vind het een geweldige prestatie wat Manju en team in zo’n korte tijd hier heeft gepresenteerd maar toch…..was deze verhuizing nu nodig?
Ondanks dat ik hier omringt ben met lieve mensen heeft de district manager Welfare mijn goede gevoel van de gehele reis te niet gedaan. Hope Home is een heel goed kindertehuis en dat wist hij uit de rapportages en reacties van zijn medewerkers alsook gezien de laatste wijzigen die Manju als laatste had doorgevoerd.
Met lieve groet Jo Sieben